ارابه های جنگی داسدار(ارتخش):این ارابه ها اختراع ایرانیان بوده که دارای دو چرخ که بر روی  دوچرخ داس قرار می گذاشتند و به دو اسب زرهی وصل می شد و ارابه چی سرپا بر روی ارابه می ایستاد وخود را به سپاهیان دشمن مزده وعلاوه برلگدمال شدن سربازان توسط اسب درهنگام حرکت داسهای که روی دو چرخ بودهمراه باچرخ به چرخش درمی آمد وسربازان دشمن راقلع وقمع می کرد.

تَخش یا تیرکمان:کمان که جنگ افزار ملی و اختراع ایرانیان بوددرهمه ی پهنه جهان گسترش یافت. پیش از آن مردمان از فلاخن بهره میجستند و این اختراع به وسیله ی ارتباط ماد ها با اقوام بین النهرین به غرب و اروپا راه یافت.

کمان ایرانی به یک متر میرسید که از نظر کیفیت درهمه دوره ها برتری داشت. تیر را در اوایل اختراع آن که در دوره ی مادها یا هخامنشیان بود  از نی میساختند(که البته در دوره های بعد  ترقی یافت) وبرای حفظ تعادلو دئقت بیشتر به پر می آراستند. طول آن به 75 سانتی متر می رسید.تیراندازان ایرانی در همه دوران زبانزد و نامی بوده اند و تیرهایشان تا فاصله ی 108 متری جان ستان بود.به گونه ای که در دوره ی  ساسانیان امپراتوری روم از ایران ساخلو هایی برای امنیت راه ها اجاره می کرد که ایران پول فراوان والبته بله حقی می گرفت .

منجنیق: از اختراعات ایرانیان است که متاسفانه به نام یونانیان رسیده است. نیاز به توضیح ندارد ، وسیله برای پرتاب سنگ و از این قبیل بوده برای شکستن دیوار و دروازه شهر. علاوه بر این نوعی منجیق آتشین که سنگ های آغشته به نفت را پرتاب میکردند نیز بهره می بردند. به احتمال قوی این نوع منجنیق در دوره ی ساسانی و اسپهبدی بهرام چوبین بوده چرا که در تواریخ آمده که در این دوران از باکو ماده ای یافتند که مشتعل میگردد(نفت و یا امثال آن) که بهرام چوبین دستور به طراحی چنین منجنیقی داد !!! (نیاز به منبع)

کشکنگیر(کشنکنجیر) «koshkangir» : شاید به معنای کوشک گیر باشد. کوشک به معنای کلات و قلعه است. قلعه ای که در میان آن باغ و یا آبادی باشد( نه صرفا قلعه ی نظامی).نوعی منجیق بوده که برای هدفگیری و زدن سربازان نیز بهره میرفته. به اصطلاح تیر آن بیشتر از چوب شبیه به پیکان بوده  به عبارتی میتوان کوشکنگیر را نوعی کمان بزرگ خواند که بر روی دیوار و دروازه فرود می آوردند.